قوانین ترتیب دهی
قوانین ترتیب دهی
چگونه کارها را در یک کارگاه برنامه‌ریزی کنیم؟
در یک کارگاه، معمولاً چندین کار مختلف وجود دارد که باید در زمان مشخصی انجام شوند. اما چگونه می‌توان این کارها را به صورت بهینه و کارآمد ترتیب داد؟ برای این منظور، می‌توان از این قانون استفاده کرد. این قانون، روش‌های ساده و قابل اجرایی هستند که بر اساس برخی معیارهای مانند زمان پردازش، زمان تحویل، زمان باقی‌مانده و غیره، کارها را در یک صف قرار می‌دهند. در این پست، به معرفی و بررسی برخی از این قوانین مشهور خواهیم پرداخت.
FCFS (First Come First Served):
این قانون شاید ساده‌ترین و طبیعی‌ترین روش ترتیب دهی باشد. بر اساس این قانون، کارها در همان ترتیبی که وارد کارگاه شده‌اند، پردازش می‌شوند. به عبارت دیگر، هر کار که زودتر وارد شود، زودتر خروج می‌کند. این روش مانند صف در یک بانک است. این روش سادگی و عدالت را به همراه دارد، اما ممکن است باعث شود بعضی از کارهای مهم و فوری به تأخیر بیفتند.
SPT (Shortest Processing Time):
این قانون بر خلاف FCFS، به جای ترتیب ورود، به زمان پردازش کارها توجه می‌کند. بر اساس این قانون، کار با کوتاه‌ترین زمان پردازش در صف اول قرار می‌گیرد و سپس کار با زمان پردازش بعد کوتاه‌تر و غیره. این روش باعث می‌شود که تعداد کل کارهای پایان یافته در یک بازه زمانی بالاتر باشد و همچنین زمان انتظار متوسط هر کار کم شود. اما این روش نادیده می‌گیرد که بعضی از کارها شاید فوری‌تر باشند یا نسبت به سایرین حساس‌تر به تأخیر باشند.
EDD (Earliest Due Date):
این قانون به زمان تحویل کارها اهمیت می‌دهد. بر اساس این قانون، کار با زمان تحویل کمتر در صف اول قرار می‌گیرد و سپس کار با زمان تحویل بعد کمتر و غیره. این روش باعث می‌شود که تعداد کارهایی که به تأخیر می‌افتند کم شود و همچنین تأخیر متوسط هر کار کاهش یابد. اما این روش نادیده می‌گیرد که بعضی از کارها شاید زمان پردازش بسیار زیادی داشته باشند و به خاطر آن، سایر کارها را به تأخیر بیندازند.
CR (Critical Ratio):
این قانون یک نسبت بحرانی را برای هر کار محاسبه می‌کند. نسبت بحرانی، زمان باقی‌مانده تا زمان تحویل تقسیم بر زمان پردازش است. بر اساس این قانون، کار با کمترین نسبت بحرانی در صف اول قرار می‌گیرد و سپس کار با نسبت بحرانی بعد کمتر و غیره. این روش یک تعادل بین SPT و EDD ایجاد می‌کند، به طوری که هم به زمان پردازش و هم به زمان تحویل توجه می‌کند. اگر نسبت بحرانی منفی باشد، یعنی کار قبلاً به تأخیر افتاده است و در صورت وجود چندین کار منفی، SPT را در نظر می‌گیرد.
LWR (Least Work Remaining):
این روش گسترش داده شده SPT است. در این روش، به جای زمان پردازش کل هر کار، زمان پردازش باقی‌مانده قبل از اینکه کار تمام شود، در نظر گرفته می‌شود. به عبارت دیگر، هر چه یک کار نزدیک‌تر به پایان شدن باشد، اولویت بالاتری دارد.
FOR (Fewest Operations Remaining):
این روش نیز شکل دیگر SPT است. در این روش، به جای زمان پردازش، تعداد عملیات باقی‌مانده تا پایان هر کار در نظر گرفته می‌شود. به عبارت دیگر، هر چه یک کار نزدیک‌تر به پایان عمل باشد، اولویت بالاتر دارد.
ST (Slack Time):
در این روش، زمان اضافه هر کار محاسبه می‌شود. زمان اضافه، فاصله زمان باقی‌مانده تا زمان تحویل و مجموع زمان تنظیم و پردازش است.
موارد مرتبط:
خانه ، Microsoft Dynamic ، ERP ، برنامه ریزی تولید ، برنامه ریزی عملیات و زمان سنجی ،زمان سنجی ، چالش زمان سنجی